Podsumowanie roku 2022 na Muzzaice: najlepsze hiszpańskie płyty rockowe i metalowe

Zespół Su Ta Gar narodził się w niewielkim baskijskim miasteczku przemysłowym Eibar w 1987 r. Po 35 latach aktywności muzycy nie są już zatem młodzieniaszkami, a jednak nie zwolnili tempa – wręcz przeciwnie – krążkiem „Alarma” wracają do korzeni i udowadniają, że są w rewelacyjnej formie. Znajdziemy na nim niemal wszystko, co w klasycznym metalu najlepsze: mięsisty trash i heavy metal z melodyjnymi wokalami po baskijsku, ale i podróż przez różne podgatunki klasycznego metalu (groove, speed itd.) oraz hard rocka. Album zawiera 11 kawałków i niemal godzinę muzyki. Długie, cztero, pięcio, a nawet ponad sześciominutowe utwory to prawdziwa muzyczna uczta.

W twórczości kapeli Ezpalak znajdziemy tu zarówno nawiązania do muzyki lat 90. - grunge'u i stonera, które zespół wziął za punkt wyjścia od początku działalności, jak mnóstwo post punkowej energii, a nawet brzmień wpadających w hardcore. Do tego bardzo przyjemny, melodyjny wokal ze wspaniałą chrypką, chwilami przypominający nieco Berri Txarrak, za sprawą języka i stylistyki.

„Hortz Aina Hots” to przede wszystkim album bardzo bezpośredni. Krótkie, w większości nawet nie trzyminutowe, kawałki pełne są energii, zdecydowania, a nawet artystycznej wściekłości.

Galicyjski zespół Arrhythmia wypuścił swój trzeci album studyjny: po krążku „III” (Epka z 2012), „II” (2016) przyszedł czas na „I” (2022). Płyta zawiera osiem kawałków w zróżnicowanych klimatach, w których przeważa metal, elektronika i rap. Warto przy tym podkreślić, że zespół śpiewa głównie w języku galisyjskim!

Krótki, ale zróżnicowany album „I” zdecydowanie wart jest posłuchania. Do moich faworytów należą elektrometalowe kawałki z melodyjnymi refrenami jak „Espertei”, „Furacán” czy „Voltarán”. Z drugiej strony znajdziemy tu bardzo ciekawe kawałki, w których przoduje rap (...)

Niezwykle oryginalny i charakterystyczny zespół Bolu2 Death już dawno zwrócił moją uwagę. Ich elektronicznego metalu i metalcore'u z domieszką flamenco i w hiszpańsko-angielskim sosie językowym nie da się właściwie pomylić z niczym innym. Po świetnej płycie „Spiral” (2018) kapela z Huelvy powraca z kolejną odsłoną (...)

Płyta zawiera 10 kawałków, łącznie trwających około 40 minut. Tym razem przeważa na nich język angielski, a także, co ciekawe, spokojniejsze fragmenty muzyczne. Oczywiście znajdziecie tu sporo mocnego elektronicznego metalu czy metalcore'u, lecz cały krążek jest bardzo klimatyczny, progresywny, posthardcore'owy (...)

Po ponad roku stopniowego uchylania kolejnych rąbków tajemnicy, trzeci album Megary ujrzał światło dzienne w październiku 2022. Megara − hiszpańska odpowiedź na Paramore, The Pretty Reckless czy Halestorm − to niezwykle oryginalny zespół na iberyjskim rynku muzycznym. (...)

„Truco o Trato” (pl. cukierek albo psikus, odpowiednik angielskiego trick or treat) zawiera w sumie około 40 minut muzyki i 10 piosenek, z których spora część to gotowe hity. Zespół przedstawia tu swój charakterystyczny rock alternatywny z elementami alternatywnego metalu, do którego nie boi się wplatać popowych melodii oraz elektroniki.

Pierwszy raz usłyszałam zespół Arise, przy okazji kawałka „Sin Fin” » z ich debiutu z 2012 r. W teledysku przed kamerą pojawia się młoda dziewczyna, uśmiecha się zadziornie po czym rozpoczyna growlem, którego nie powstydziłby się jakiś wielki facet. Następnie wysokim, wręcz słodkim, głosem zaczyna śpiewać przy akompaniamencie ciężkich gitar. Coś spektakularnego!

W późniejszym czasie kapela z Dénii (Alicante) na długo zniknęła mi z radarów (...) Wreszcie informacją o swoim trzecim w karierze albumie „Eón” grupa ponownie przyciągnęła moją uwagę. Muzyka, którą można tam znaleźć na najnowszym krążku Arise wciąż przypomina tę z początków kariery, jest jednak znacznie dojrzalsza.

Od rozpadu kapeli Uzzhuaïa minęło już dobre 8 lat, a część fanów (ze mną na czele) wciąż ma nadzieje na jej powrót, jednak drogi artystyczne chłopaków częściowo się rozeszły. Dlatego Pölvora, zespół w którym znajdziemy 3/5 Uzz, wydaje się być krokiem w dobrym kierunku. Tym bardziej, że na newralgiczną posadę wokalisty chłopakom udało się skaptować nie byle jaki głos, bo znanego z Jolly Joker Manu (...)

Co usłyszycie na „Fuego y Ceniza”? Z pewnością dużo klasycznie brzmiącego hard rocka w amerykańskich klimatach, ale też trochę spokojniejszych melodii. Do moich ulubieńców zaliczają się kawałki najostrzejsze i najbardziej przypominające złote czasy Uzz (...)

Dziewiąty album studyjny kapeli z baskijskiej Salvatierry zawiera wszystko to, do czego fani są przyzwyczajeni od 20 lat: punkowe brzmienia w stylu Bad Religion (a z polskiego podwórka np. Farben Lehre), ostre gitarowe riffy oraz punkowe hymny. Zespół udowadnia przy tym, że wciąż jest w świetnej formie, a wśród 11 kawałków i 35 minut muzyki kryje się także kilka niespodzianek.

„Sin Filtro” jest trochę jak głosi jej tytuł – „bez filtra”. W czasach wszechobecnych filtrów na Instagramie i udawania w sieci kogoś, kim się nie jest, zespół deklaruje, że ich twórczość pozostaje szczera i naturalna – w muzyce i krytycznym przekazie.

Argentyńska kapela A.N.I.M.A.L świętuje swoje 30-lecie i z tej okazji stworzyła bardzo ciekawy projekt. Płyta „Íntimo Extremo – 30 Años” (Sony Music, 2022) zawiera 15 przebojów z całej trajektorii zespołu w nowych, niezwykłych aranżacjach z udziałem całej śmietanki argentyńskich i latynoskich artystów – zarówno rockowych, jak i z innych gatunków.

Zespół od zawsze sięgał do latynoamerykańskich korzeni, grając przy tym trash, groove czy nu metal. Tego typu granie znajdziemy także na tym albumie, przy czym odnowione brzmienie oraz zaproszeni artyści sprawiają, że niektóre piosenki wręcz lepiej sprawdzają się w dzisiejszym świecie niż oryginały!

Krążek „MENDIZORROTZA 2022” to zapis występu kapeli z marca 2022 w hali Mendizorrotza w stolicy Kraju Basków, i swoim rodzinnym mieście Vitoria-Gasteiz. Krążek ukazał się nakładem Maldito Records i możecie posłuchać go na platformach streamingowych. Ale to nie wszystko! Całe wideo z koncertu dostępne jest na kanale YouTube zespołu.

Soziedad Alkoholika to jeden z najważniejszych hiszpańskich zespołów z gatunku trash metal/hardcore. Baskowie założyli swój zespół w Vitorii w 1988 roku, lecz mimo ponad 30 lat na scenach wciąż zachowują formę młodzieniaszków. Popularność zyskali już w latach 90.

Poprzedni album „Bosa” (2019) był pierwszym w nowej epoce Vity Imany po tym jak wokalistę Javiera Cardoso zastąpił „Mero”, a także nastała zmiana gitarzystów. Od tego czasu brzmienie zrobiło się jeszcze cięższe (u Mero właściwie nie uświadczymy melodyjnych wokali), jednak zespół udowodnił, że wciąż należy do czołówki europejskiego ciężkiego grania.

Szósty album Vita Imana „VI” to prawdziwie mocna rzecz. Znajdziecie na nim 12 ognistych kawałków w stylu ciężkiego groove metalu, tradycyjnie pojawiają się także plemienne bębny. Z ciekawostek warto wyróżnić np. kawałek „Ishtar” z gościnnym udziałem Leo Jimeneza.

Po pięciu latach ciszy Ósserp powrócili z nową płytą, która szturmem zajęła czołówki zestawień najlepszych metalowych płyt 2022 r.

Kapela ze słonecznej Barcelony gra z siłą, werwą i mrokiem, jakich nie powstydziliby się muzycy z najzimniejszych i najciemniejszych zakątków Skandynawii. Ich ciężkiej, death czy blackmetalowej muzyce ze sporą dawką grindcore'u towarzyszą teksty po katalońsku. Jeśli też masz mroczną duszę, warto tej apokaliptycznej płycie dać szansę!

Czwarty album Biznagi to kolejna świetna pozycja w jej dorobku. Tym razem zespół ma szansę dotrzeć do szerszego grona słuchaczy za sprawą połączenia głębokiego, nośnego przekazu z przystępną muzyką. Podtytuł płyty: „Muzyka dla kolejnego straconego pokolenia” mówi zresztą sam za siebie.

Pod przykrywką przyjemnych i melodyjnych dźwięków (ich lekkostrawny punk nabrał brzmienia The Cure, indie oraz pop) Biznaga przedstawia mocno krytyczny obraz świata. Utwory z płyty to kolejne hymny pokolenia trzydziestolatków, któremu coraz trudniej żyje się w dzisiejszym świecie. Niczym w słynnym viralowym zdaniu (które pojawia się w początkach płyty): „hemos sido engañados” (oszukano nas).

Bystrzy obserwatorzy rzeczywistości, autorzy hitu „Cayetanos” i tym samym wyrażenia opisującego hiszpańską bananową młodzież, mierzą się z syndromem drugiej płyty po niespodziewanym sukcesie debiutu z 2019.

„Cuatro Chavales” (Czterech chłopaków) to album, który lekkie brytyjskie indie z domieszką punka, czy brzmień lat 80. i 90. łączy z ironicznymi, pełnymi kolokwializmów, ale i refleksyjnymi tekstami. Z przymrużeniem oka poruszają kwestie własnej sławy („Tu nuevo grupo favorito”) oraz różnych tematów z życia codziennego. Muzyka do potańczenia i pośpiewania. I do posłuchania też, a jakże!