Saratoga

Pierwsze lata

Zespół Saratoga powstał w początkach lat 90., jednak wiele lat zajęło im ukształtowanie się składu, który przyniósł im sukces i wyniósł do poziomu gwiazd hiszpańskiego metalu.

Debiutancki album, zatytułowany po prostu „Saratoga”, ukazał się w 1995 r. Wokalistą kapeli był w tym czasie Fortu Sánchez, lider słynnego już wówczas Obús. Wtedy też nagrali „Tributo” album z własnymi wersjami utworów różnych artystów, co sprawiło, że wielu słuchaczy uważało zespół za cover band.

Z kolejnym wokalistą, Gabrielem Boente, nagrali kolejny album „Mi ciudad”, dużo cięższy i surowszy niż poprzednie, zawierający późniejsze koncertowe przeboje, takie jak „Perro Traidor” », „Mi Ciudad” » czy „Rojo Fuego” ». Z tym albumem po raz pierwszy udało im się znaleźć na liście Afive ‒ najlepiej sprzedających się albumów w Hiszpanii. Ale prawdziwa sława miała dopiero nadejść.

Okładka najsłynniejszej płyty Saratogi „Agotarás” (2002). Tytuł płyty to nazwa zespołu zapisana wspak.

Złote czasy

Odejście wokalisty oraz perkusisty w 1998 r. sprowadziło na Saratogę kryzys, który okazał się jednocześnie przełomem. W kolejnym roku, po castingach, do zespołu dołączyło dwóch młodych i nieprzeciętnie utalentowanych muzyków: perkusista Dani Pérez (znany później również z grup Stravaganzza, Skizoo i Khael) oraz przyszła gwiazda heavy i power metalu, wokalista Leo Jiménez, liczący wówczas niespełna 19 lat.

W tym składzie kapela święciła największe triumfy. Pełni twórczej energii członkowie Saratogi wypracowali swój własny heavy i powermetalowy styl, nawiązujący do najlepszych światowych wzorców. I tak nagrali najpierw „Vientos de guerra” (1999), a następnie przełomowy album „Agotarás”(2002), zawierający hity, takie jak m.in. „A Morir” », „Las puertas del cielo” » czy „Ratas” ». Odnowione brzmienie, ciężkie i zarazem melodyjne, sprawiło, że do dziś ten krążek uważany jest przez wielu fanów za najlepszy w dyskografii grupy. Świetną formę koncertową kapeli z tego okresu dokumentują wydawnictwa „Tiempos de directo” oraz „A Morir”.

Były to z resztą dla grupy bardzo płodne czasy. Wśród wydawnictw warto wyróżnić płytę „El Clan de la Lucha” z 2004 r., który doczekał się swojej angielskiej wersji „The Fighting Clan” (2006) oraz ostatni materiał studyjny tej formacji „Tierra de Lobos” (2005).

W 2006 r. skład zespołu znów zaczął się wykruszać. Najpierw, by poświęcić się Skizoo, grupę opuścił Dani Pérez, którego na ówczesnej trasie koncertowej zastąpił już Andy C. Następnie w listopadzie 2006 swoje odejście ogłosili Leo Jiménez i Jero Ramiro.

Członkowie Saratogi z różnych czasów, zdjęcie z jubileuszu XX-lecia Saratogi.

Nowa formacja

Dla wielu fanów głos Leo Jimeneza jest na tyle niepowtarzalny, że trudno było im zaakceptować nowego wokalistę. Przed tym trudnym zadaniem stanął Tete Novoa i wywiązał się z niego bardzo dobrze. Natomiast jednego z założycieli grupy, gitarzystę Jera Ramira, zastąpił Tony Hernando. W tym nowym składzie kapela wydała trzy krążki studyjne, w tym ostatni jak dotąd w dyskografii „Nemesis” (2012).

Reaktywacja

W końcu 2013 r. Niko de Hierro ogłosił zawieszenie działalności, by rok później powrócić ze świeżymi siłami i nowym‒starym składem, nawiązującym do „złotych czasów” Saratogi. Jedynie Leo Jiménez, zajęty innymi projektami nie był zainteresowany wchodzeniem drugi raz do tej samej rzeki ‒ na wokalu pozostał Tete Novoa. Po reaktywacji Saratoga ruszyła w długą trasę po Latynoameryce i Hiszpanii, a następnie zespół zabrał się za przygotowywanie nowego materiału. Ostatecznie w 2016 r. ukazał się album „Morir en el Bien, Vivir en el Mal”, promowany przez przebój „Como el Viento”(zobacz&posłuchaj tutaj »). Na jesieni 2018 r. ukaże się kolejny krążek zatytułowany „Aeternus”.

„No sufriré jamás por ti” z płyty „Secretos y Revelaciones” (2009), na wokalu Tete Novoa.