Rock opera „Edgar Allan Poe: Legado de una tragedia”. Niezwykła opowieść o słynnym pisarzu

Ojciec projektu i jego wielkie dzieło

Wróćmy jednak jeszcze do twórcy projektu, który polskim słuchaczom zapewne nie jest bliżej znany, natomiast w Hiszpanii można by go zaliczyć nawet do celebrytów. Joaquín Padilla to człowiek wielu talentów – m.in. dziennikarz, wokalista, kompozytor i producent muzyczny. Zasłynął jako wokalista zespołu Iguana Tango (powstał on w 1999 r. jako kapela stricte rockowa, by z czasem ewoluować w stronę poprockowych klimatów), a rozpoznawalność w kraju przyniósł mu udział w teleturnieju „Koło Fortuny” (La ruleta de la suerte), wciąż nadawanym przez hiszpańską stację Antena 3, w którym odpowiada za oprawę muzyczną.

W 2004 roku Joaquín postanowił zabrać się za śmiały projekt rockowej opery w języku hiszpańskim. Szukając odpowiedniej postaci, która mogłaby zostać jej bohaterem, zainteresował się osobą i burzliwym życiem słynnego pisarza Edgara Allana Poego. Do tej tematyki ambitnie dołączył „Boską Komedię” Dantego oraz wątki mitologiczne.

Pierwsza część rock opery opowiada o życiu pisarza, pełnym dramatycznych wydarzeń, takich jak śmierć rodziców, służba wojskowa, miłość do Virginii, która zmarła na gruźlicę. Druga część rozpoczyna się w momencie śmierci Poego. Jego dusza, która utknęła między światem żywych a zmarłych, w towarzystwie Wergiliusza zwiedzi 9 kręgów piekła Dantego w poszukiwaniu Lucyfera, który miałby go od tego losu uwolnić. W trzeciej, ostatniej części Morfeusz zaprowadza Poego do świata snów, w którym pisarz spotyka postacie ze swojej twórczości i musi stawić czoła własnym lękom. Pojawiają się tu również postacie ze słynnej serii komiksowej Neila Gaimana „Sandman”.

Warstwa muzyczna

We wszystkich trzech płytach udział wzięło ponad 100 muzyków – instrumentalistów, wokalistów, chórzystów. Główną rolę powierzono nikomu innemu tylko jednemu z najlepszych hiszpańskich głosów, Leo Jiménezowi. Poza nim projekt swoim udziałem wsparła śmietanka hiszpańskiego hard rocka i metalu, których nie sposób tu w pełni wymienić.

Trzecia część rock opery jest, jeśli chodzi o warstwę muzyczną, najbardziej monumentalna. Wszystko dlatego, że album został skomponowany nie tylko dla zespołu rockowego, ale też orkiestry symfonicznej, złożonej z czterdziestu wyselekcjonowanych muzyków. Musiało to z pewnością wymagać ogromnego nakładu pracy, zwłaszcza że – jak Joaquín przyznał w wywiadzie radiowym dla „El Vuelo del Fénix” – dokładne oddanie jego wizji wymagało, by nagrał wersje demo niemal dla wszystkich instrumentów. Ostatnia część projektu jest również tą, w której kompozytor udziela się najwięcej wokalnie, wcielając się w rolę Morfeusza, z której zrezygnował pojawiający się w II części Zeta.