f
Muzzaica - hiszpański rock & metal
Polski  | Español
Autor: Natalia Jakubowska; red. J.K   Data: 27.12.2013 

Rata Blanca


Szczurzaści bogowie heavy metalu prosto z Argentyny

Lokalizacja Buenos Aires, Argentyna
Lata działalności 1985–1997, od 2000
Status aktywny
Obecny Skład
Wokal Adrián Barilari (1989–1993, od 2000)
Gitara Walter Giardino
Instrumenty klawiszowe Danilo Moschen (od 2010)
Bas Guillermo Sánchez
Perkusja Fernando Scarcella (od 2000)
Dawni członkowie ● Shito Molina (śpiew, 1987–88)
● Saúl Blanch (śpiew, 1988–89)
● Gabriel Marian (śpiew, 1996–97)
● Mario Ian (śpiew, 1994–96)
● Hugo Bistolfi (klawisze, 1989–93, 2000–10)
● Javier Retamozo (klawisze, 1993–97)
● Sergio Berdichevsky (gitara rytmiczna, 1986–97)
● Gustavo Rowek (perkusja, 1986–97)
Gatunek heavy metal
Ocena zespołu 8,5/10

O zespole

Rata Blanca (po polsku: Biały Szczur) to argentyński zespół heavy metalowy, o którym nie sposób nie wspomnieć, mówiąc o latynoamerykańskiej scenie ciężkiej muzyki. Grupa powstała w 1985 r. w Buenos Aires i bardzo szybko odniosła wielki sukces, nie tylko w Argentynie, ale też w całej Ameryce Łacińskiej i Hiszpanii, stając się swoistym punktem odniesienia dla powstających wówczas zespołów heavy metalowych.

Podczas swojej kariery, muzycy tej wpływowej heavymetalowej grupy sięgali często do pokrewnych gatunków, jak hard rock, power ballad, power metal, trash metal i metal neoklasyczny, łącząc ciężkie riffy z harmonijnymi strukturami melodycznymi typowymi dla muzyki klasycznej. Jednak Rata Blanca swoją prawdziwą wyjątkowość zawdzięcza wirtuozerii gitarzysty Waltera Giardino i potężnemu głosowi ekstrawaganckiego Adriana Barilari. Przykładem ich umiejętności jest jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów grupy „La Leyenda del Hada y El Mago”

Biografia

Rata Blanca po raz pierwszy wystąpili razem 15 sierpnia 1987 r. w teatrze Luz y Fuerza przed grupą sześciuset osób. Zespół stworzył gitarzysta Walter Giardino, po swojej krótkiej przygodzie w grupie V8. Rok później muzycy wzięli udział w festiwalu „Helley en obras”, a następnie udało im się nagrać ich debiutancki album, zatytułowany po prostu „Rata Blanca” , na którym pojawiły się takie utwory, jak „Chico callejero” czy „El sueño de la gitana” . obrazRok później Adrián Barilari zastąpił poprzedniego wokalistę Saula Blancha, a do zespołu dołączył też Hugo Bistolfi, grający na klawiszach. To w tym składzie grupa wydała znakomite „Magos, espadas y rosas”.

Lata 90. i kolejni wokaliści

W latach ’90. zespół stał się jednym z najbardziej popularnych w historii muzyki argentyńskiej. Ich kariera nabrała zawrotnego tempa wraz z wydaniem drugiej płyty „Magos, Espadas y Rosas” (1990) sprzedanej w pięciu milionach egzemplarzy. Tę płytę uważa się za kamień milowy w historii rocka po hiszpańsku. Wraz z późniejszymi „El camino del Fuego” (2002) i „El Reino Olvidado” (2008) została zaliczona do najlepszych 250 albumów rocka iberoamerykańskiego. W 1994 roku wokalistą Rata Blanca został Mario Ian, z którym zespół nagrał płytę „Entre el cielo y el infierno” . W roku 1997 Mario Ian został zastąpiony przez Gabriela Mariana, zaś Rata Blanca nagrała swoją kolejną płytę zatytułowaną po prostu „VII”.

W 1998 r. Walter Giardino, ku ogromnemu zawodowi fanów, potwierdził rozpad zespołu i w roku 1999 nagrał swój solowy album zatytułowany „Temple” (swoją drogą wart przesłuchania, jak wszystkie dzieła argentyńskiego gitarzysty). obrazJednak już w 2000 r. muzycy spotkali się, aby odbyć trasę koncertową po Ameryce Południowej. Wtedy powstała też płyta podsumowująca ich najlepsze utwory.

Nowe millenium

W początkach nowego millenium Rata Blanca wraca na scenę z nową energią i utworami. Adrián Barilari ponownie zasila szeregi grupy, co bez wątpienia przyczynia się do odzyskania przez zespół świetności. W skład grupy wchodzili wtedy: Walter Giardino (gitara), Adrián Barilari (wokal), Hugo Bistolfi (klawisze), Guillermo Sánchez (gitara basowa) i Fernando Scarcella (perkusja). W tym składzie powstała świetna płyta „El camino del Fuego” z 2002 r. oraz „La llave de la puerta secreta” z 2005.

W sierpniu 2008 roku zespół wydał słynny album “El Reino Olvidado” . Wszystkie dwanaście piosenek z płyty napisał Giardino. Okazała się ona tak wielkim sukcesem, że wkrótce, w 2009 r., powstała jej anglojęzyczna wersja „The Forgotten Kingdom”, z udziałem Szkota, Doggiego White’a. Anglojęzyczny krążek nie przyniósł jednak sukcesu na miarę oryginalnego dzieła, a sam Walter Giardino uznał próbę podbicia anglojęzycznej publiczności za mało udaną.

Obecnie zespół kontynuuje trasę upamiętniającą wydanie płyty „Magos, Espadas y Rosas”, która w roku 2012 obchodziła swoje 25-lecie. Planowano 4 występy w Hiszpanii, jednak jak na razie Rata Blanca koncertuje w Ameryce Południowej. Na oficjalnym fanpage’u Rata Blanca można się dowiedzieć, gdzie i kiedy odbędą się najbliższe koncerty. Biorąc pod uwagę napięty grafik koncertów i ilość fanów grupy, można z czystym sumieniem stwierdzić, że Rata Blanca działa pełna parą. Na koncert w Polsce raczej nie ma co liczyć, ale jest prawie pewne, że argentyńscy muzycy jeszcze nie raz nas zaskoczą.

Tytułowy utwór z płyty „El Reino Olvidado”. Wystarczy obejrzeć nagrania z koncertów, aby przekonać się o niesamowitej charyzmie zespołu. Na widok wirtuozerii Waltera Giardino chciałoby się powiedzieć: „Zostaw tę gitarę i rób to samo ze mną!” :).

Dyskografia

Albumy studyjne

  • Rata Blanca (1988)
  • Magos, espadas y rosas (1990)
  • Guerrero del arco iris (1991)
  • Entre el cielo y el infierno (1994)
  • Rata Blanca VII (1997)
  • El camino del fuego (2002)
  • La llave de la puerta secreta (2005)
  • El reino olvidado (2008)
  • The Forgotten Kingdom (2009)

Epki

  • El libro oculto (1993)

Składanki

  • Grandes canciones (2000)
  • Oro: Grandes éxitos (2002)
  • El reino olvidado + The Forgotten Kingdom (2009)

DVD

  • Rata Blanca En Vivo (2004)
  • Rata Blanca & Glenn Hughes (2005)
  • La Leyenda (2006)
  • Gira por Europa: España y Portugal (2006)

Na żywo

  • En vivo en Buenos Aires o DVD Guerreros del Metal, con la Orquesta de Cámara Solistas Bach (1996)
  • Poder vivo (2003)
  • XX Aniversario Magos, Espadas y Rosas (2011)

Linki zewnętrzne