Sorkun

Początki kariery: Kashbad i Fermin Muguruza

Swoją karierę Sorkun rozpoczęła w latach 90. w grupie Kashbad. Zespół, oczarowany jej głosem na przesłuchaniach, nie miał najmniejszych wątpliwości, że to właśnie ta młoda dziewczyna powinna zostać ich wokalistką. Wspólnie wydali trzy albumy: „Kashbad” (1996), „Distantzia” (1997) i „Hesiak” (1999), jednak wkrótce po opublikowaniu ostatniego z nich muzycy zdecydowali się rozstać i podążyć swoimi własnymi drogami.

Sorkun dołączyła wówczas do koncertowego składu – projektu Dub Manifest wokalisty Fermina Muguruzy, który intensywnie koncertował po świecie. Przez około dwa lata Sorkun miała okazję odwiedzić i zaśpiewać w wielu europejskich krajach, a także w USA (Los Angeles, San Francisco), Quebecu czy Japonii. W tym czasie, wzbogacona o nowe doświadczenia i inspiracje, pisała własne utwory na swój solowy album.

Już solo

Po rozpadzie grupy w 2001 roku, Sorkun rozpoczyna swoją karierę solową. Mając w dużej mierze gotowy materiał, już rok później wydaje swój rewelacyjny debiutancki album „Onna” (z japońskiego „kobieta” – Sorkun bardzo zainspirował pobyt w Japonii, a wiele piosenek powstało podczas pobytu wokalistki w Japonii.). Na albumie towarzyszyli jej: Kanda (gitara w Neubat), Atxus (bas w Neubat) czy Home (perkusja Exale), a także wielu artystów gościnnie, w tym także Fermin Muguruza. Płyta jest bardzo alternatywna i eksperymentalna, nie brak tu melodii zarówno popowych, jak i tych bardziej etnicznych (np. „Al ejtilato”), rockowych, a nawet hardcore’owych. Teksty z płyty, napisane w dużej części podczas pobytu Sorkun w Japonii, mają bardzo poetycką formę, inspirowaną japońskimi haiku, choć, nie znając baskijskiego, może trudno to docenić ;)

Zaskakujący drugi album

W 2003 i 2004 roku Sorkun ponownie nawiązała współpracę z Ferminem Muguruzą w jego nowym projekcie Fermin Muguruza Kontrabanda i koncertowała po świecie. Wystąpiła również na festiwalu Bizi Gara, wspierającym walkę o prawa Kraju Basków i tym samym otarła się o świat polityki. Następnie, mając gotowe teksty na nowy album, wokalistka weszła do studia nagraniowego, gdzie współpracowała z tymi samymi muzykami co na debiucie oraz z zaproszonymi artystami.

Nowe utwory komponowane były na bazie klawiszy i syntezatorów, co sprawiło, że album, choć wciąż w rockowej stylistyce, jest dużo lżejszy, a bardziej elektroniczny. Nie brakuje na nim eksperymentów i wyraźnie zaznaczonego wpływu innych gatunków, np. jazzu. Mimo zaskoczenia album „Duna” (2005) spotkał się z gorącym przyjęciem krytyki, a ośmielony tym sukcesem zespół zaczął coraz częściej koncertować poza Krajem Basków, nagrywając również w Madrycie swój koncert dla radia i telewizji publicznej w ramach słynnej serii „Los conciertos de Radio 3” (2006).

Razem z Wiceprezydentami

W 2008 roku Sorkun nagrała kolejny album, tym razem z zespołem Vicepresidentes. Tak na prawdę jednak trudno tu mówić o dużej zmianie, ponieważ grupa złożona była z muzyków, z którymi wokalistka dotychczas nagrywała swoje solowe albumy. Ci jednak w międzyczasie formalnie założyli zespół i nagrali nawet swój metalowy debiut, zatytułowany „Basque Street Boys”. Trzecia płyta Sorkun to powrót do mocniejszego brzmienia, choć wciąż z elementami, które charakteryzują twórczość wokalistki: niebanalne linie melodyczne, albo wstawki etno.

Album nawiązuje do muzyki lat 70. i stoner rocka, co nie dziwi, biorąc pod uwagę na współpracujący przy nim skład. Płyta została bowiem nagrana w Stanach, w Palm Spring, a wyprodukował ją Robbie Owen z Waxy, podczas gdy na perkusji gościnnie udzielał się Alfredo Hernández z Kyuss oraz Queens of the Stone Age.

Powrót Kashbad i ponownie solo

W 2014 r. Sorkun powróciła do aktywniejszej działalności. Najpierw nie lada niespodziankę sprawiła grupa Kashbad, wracając w niezłym stylu (choć z niewielkim rozgłosem poza Krajem Basków) z albumem „Arrakala” (tytułowa piosenka tutaj »). Następnie w 2015 r. wydała kolejną solową (jak zwykle eksperymentalną i autorską, ale tym razem raczej oddaloną od rockowych klimatów) płytę zatytułowaną „Ziklomorphosia” z następującymi muzykami: Fredi Peláez (klawisze), Aritz Luzuriaga (bas), Mikel Romero (gitara) i Juanma Urriza (perkusja).