Héroes del Silencio

Początki

Historia zespołu rozpoczyna się w początkach lat osiemdziesiątych, kiedy to nastoletni bracia Pedro i Juan Valdivia zaczęli wspólnie grać. W 1984 roku dołączył do nich na wokal Enrique Ortiz de Landázuri (znany potem pod pseudonimem Enrique Bunburry). Rok później ostatecznie uformował się skład formacji: Joaquín Cardiel został nowym basistą, a po tym jak Pedro Valdivia zdecydował się skupić na nauce, Pedro Andreu nowym perkusistą. W tym czasie zespół przyjął nazwę Héroes del Silencio, którą zaczerpnął z jednej ze swoich pierwszych piosenek, ostatecznie nazwanej „Héroe de leyenda”. Sukcesy w konkursach dla młodych talentów i pierwsze poważne koncerty sprawiły, że zainteresowała się nimi międzynarodowa wytwórnia EMI.

Nieufność wytwórni sprawiła że początkowo, w 1987, nagrali jedynie Epkę z czterema utworami, zatytułowaną „Héroes del Silencio”. Wielki, jak na ten typ wydawnictwa, sukces komercyjny – 30 tysięcy sprzedanych egzemplarzy – sprawił, że w październiku 1988 roku zespół wydał swój pełnograjacy debiut: „El mar no cesa”, który wkrótce uzyskał status platynowej płyty. Mimo sukcesu debiutanckiego albumu, zespół nie czuł się do końca usatysfakcjonowany z jego brzmienia, które uważał za zbyt popowe. Idealny, ich zdaniem, balans udało się osiągnąć dopiero na kolejnej płycie.

Złote czasy

Zarówno krytyka jak i po latach sam Bunbury, za najlepszy album Heroes del Silencio uważają „Senderos de traición”, nagrany w 1990 roku w Madrycie i Londynie. To właśnie na nim znajdują się największe hity zespołu, jak: „Entre dos tierras” „Maldito duende” albo "La carta". Sukces w dużej mierze jest zasługą producenta muzycznego Phila Manzanery, który po tym jak zobaczył grupę na jednym z koncertów, zgodził się współpracować z nią przy nagraniu gotowych już i wypróbowanych na koncertach utworów.

Płyta spotkała się z entuzjastycznym przyjściem przez publiczność: w dwa tygodnie sprzedało się 400 tysięcy egzemplarzy. Wkrótce zespół ruszył w trasę: ta z 1991 roku zakończyła się kilkoma koncertami w Niemczech, Szwecji, Belgii i Francji, natomiast w 1992 zespół zagrał już kilkadziesiąt koncertów w Europie, dotarł też do Ameryki Południowej.

W początkach 1993 roku, w Londynie, zespół rozpoczął nagrywanie swojego trzeciego albumu, który ponownie produkował Phil Manzanera. „El Espíritu del vino” zawierał aż szesnaście kompozycji i został wydany jednocześnie w Hiszpanii oraz w Europie. Płyta stała się numerem jeden na listach sprzedaży w Hiszpanii, Niemczech, Meksyku i Szwajcarii, a teledyski do utworów z niej emitowała telewizja MTV. Album promowała trasa złożona z aż ponad 130 koncertów po Europie i Ameryce Południowej, podczas których zespół zaczął wspomagać meksykański gitarzysta Alan Boguslavsky. O tym jak wielkie było uznanie dla grupy świadczyć może spotkanie jakie miało miejsce 20 lipca 1993 roku między członkami zespołu a księciem Filipem, następcą tronu Hiszpanii, w dowód uznania dla zasług zespołu jako promotorów języka hiszpańskiego na świecie.

Pierwszy kryzys i ostatnia płyta

Po zakończeniu trasy promującej album „El Espíritu del vino”, w lipcu 1994 roku, zespół zrobił sobie wakacje, gdyż przedłużona trasa odbiła się negatywnie na grupie. Pod koniec roku zaszyli się w Pirenejach, by przedyskutować swoją przyszłość. Zdecydowali się wtedy na zmianę producenta (nowym został Bob Ezrin), menedżera i grafika.

Nagrana w Londynie i Los Angeles „Avalancha” ukazała się jednocześnie w 26 krajach w sierpniu 1995 roku. Podobnie jak poprzednie albumy okazała się wielkim sukcesem komercyjnym. Płytę promowała trwająca aż do października 1996 roku rozległa trasa koncertowa, która w efekcie, przyniosła koniec zespołu. Dały o sobie znać różnice personalne i artystyczne, jednocześnie Enrique Bunburry już zaczynał swój projekt solowy. Jeszcze przed końcem trasy, podczas konferencji prasowej, zespół ogłosił czasowe zawieszenie działalności. Ich ostatni koncert miał miejsce 6 października 1996 w Los Angeles, nie został on jednak dokończony na skutek zachowania się publiczności, która obrzucała muzyków rożnymi przedmiotami.

Życie po życiu

Mimo rozstania zespół wciąż obowiązywał kontrakt płytowy z wytwórnią, na wydanie dodatkowych pięciu albumów. Dlatego co jakiś czas na rynku pojawiały się płyty z nieedytowanymi wcześniej utworami (najsłynniejszy z nich to „Rarezas” z 1998 r.), kompilacje i albumy nagrane wcześniej na żywo. Członkowie grupy kontynuowali swoją karierę solo, bądź w innych zespołach. W 2007 roku zespół postanowił reaktywować swoją działalność na jedną, pożegnalną trasę koncertową, oddając w ten sposób hołd wszystkim swoim fanom. Podczas tej trasy, złożonej w sumie z dziesięciu koncertów w Ameryce Południowej i Hiszpanii, w miejsce Alana Boguslavsky'ego, zespół wspomógł Gonzalo Valdivia. Było to ostateczne zamknięcie kariery słynnego zespołu.

„Para Siempre” z płyty „Avalancha” w wersji live z 1996 r.